13/25
İki Harkonnen kız kardeş, insanlığın geleceğini tehdit eden güçlere karşı savaşır ve Bene Gesserit olarak bilinecek efsanevi bir tarikat kurar. En sevdiğiniz dizinin seçilip seçilmediğini görmek için yenilemeler ve iptaller listemize bakın. Bu dizi, Brian Herbert ve Kevin J. Anderson’ın Büyük Dune Okulları üçlemesinden materyal kullanıyor. Orijinal Dune’un bir ön bölümü olan dizi, Rossak Tarikatı’nın Bene Gesserit’e nasıl dönüştüğünü anlatıyor. Valya Harkonnen’in sesini kullanmasıyla ilgili olay, “Dune Mentatları” adlı bir olaydan geliyor. Üç kitap da Kardeşlik, Mentatlar, Navigatörler ve Bitch Doktorları’nın gelişiminde iç içe geçiyor. AniMat’ın Crazy Cartoon Cast: The New Normal (2020) adlı eserinde bahsedildi. HBO Max’in Frank Herbert dünyasına yeni girişi olan Dune Prophecy’nin ilk bölümü ne yazık ki sıkıcı ve ilhamsız hissettiriyor. Bölüm, iddialı kaynak materyaline rağmen, Dune’u bu kadar sevilen kılan çekiciliği ve derinliği yakalamakta zorlanıyor. En belirgin sorun ise düzenleme. Tempo çileden çıkarıcı derecede yavaş, sahneler aceleye getirilmiş gibi hissettiriyor ve gerilim ve atmosfer oluşturmak için gereken alandan yoksun. Bir saate çok fazla hikaye sığdırma çabasıyla bölüm, kesintisiz diyalogların kopuk bir bombardımanına dönüşüyor, anlatı akışını ve etkileşimi feda ediyor. Anlamlı hissettirmesi gereken anlar, duygusal veya tematik rezonansa çok az yer bırakarak aceleyle kesilen bağlantılar tarafından engelleniyor. Görsel olarak, Dune Prophecy, son Dune uyarlamalarının sıkıcı, endüstriyel estetiğini sürdürmekten muzdarip. Set tasarımı ve kostüm tasarımları steril ve monoton hissettiriyor, Herbert’in evreninin karmaşık atmosferini uyandırmayı başaramıyor. Bu görsel ve atmosferik çeşitlilik eksikliği, Dune’un gerektirdiği merak ve uzaylı ihtişam duygusundan uzaklaştırıyor. Belki de en hayal kırıklığı yaratan yönü, etkili bir dünya inşasının olmaması. Bölüm, olay örgüsünü oluşturmak için açıklayıcı diyaloglara yoğun bir şekilde odaklanırken, dünyanın kendisini oluşturmayı ihmal ediyor. Dune’u tanımlayan karmaşık politik ve kültürel dinamikler yüzeysel hissettiriyor ve atmosferik “titreşimlerin” eksikliği ortamı boş ve ilgi çekici olmayan bir his bırakıyor. Sonuç olarak, Dune Prophecy açıklama ve daldırma arasında bir denge bulmakta zorlanıyor ve bu da serinin ilgi çekici bir girişinden çok aceleye getirilmiş bir özet gibi hissettiren bir bölümle sonuçlanıyor. Tempo, düzenleme ve dünya inşasında önemli değişiklikler yapılmadığı takdirde, Dune’u bu kadar zengin ve kalıcı bir hikaye yapan şeyin özünü kaybetme riskiyle karşı karşıya.